Βέβαια στην πρωτεύουσα, γίνονται πολύ συχνά διάφορες οντισιόν για θέατρο, τραγούδι και κινηματογράφο, οι οποίες δεν διοργανώνονται στις υπόλοιπες επαρχιακές πόλεις. Οι περισσότερες όμως, λειτουργούν χωρίς καμία δημοσίευση. Πολλοί νέοι καταγγέλλουν ωστόσο, ότι δε κρίνονται αξιοκρατικά και ότι υπάρχει αρκετή εκμετάλλευση από τους αρμοδίους. Όσον αφορά τον γνωστό όρο "κομπάρσος" έχει καταργηθεί και αντικατασταθεί από αυτόν του "βοηθητικού ηθοποιού" χωρίς όμως να αλλάζει και η σημασία του και συνήθως χωρίς να δίνει ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους να εξελιχτούν.
Ένα άλλο θέμα που πρέπει να θίξουμε είναι αυτό του Εθνικού Θεάτρου Αθηνών, το οποίο παρέχει δωρεάν σπουδές σε συνδυασμό με προσεγμένη εκπαίδευση από καταξιωμένους ανθρώπους του θεάτρου. Δυστυχώς όμως, κάθε χρόνο μόνο 12 νέοι από την Ελλάδα και 3 από την Κύπρο έχουν την ευκαιρία να φοιτήσουν εκεί. Από την άλλη μεριά, ένα μεγάλο ποσοστό νέων καταφεύγει στις ιδιωτικές σχολές θεάτρου στην Αθήνα, τις οποίες διευθύνουν επώνυμοι ηθοποιοί. Τέτοιες είναι ο «Ίασμος», η δραματική σχολή της Μιμής Ντενίση αλλά και η σχολή του «Κάρολου Κουν», στις οποίες όμως τα δίδακτρα κυμαίνονται στα 350 ευρώ έως 450 ευρώ μηνιαίως.. Οι φοιτητές των σχολών αυτών είναι στην πλειοψηφία τους γόνοι ευκατάστατων κυρίως Αθηναικών οικογενειών. Από αυτό και μόνο συνεπάγεται ότι οι δυσκολίες για τους νέους εκείνους που "ξενιτεύονται" για να κυνηγήσουν μια καριέρα στο θέατρο ή στο τραγούδι, είναι μεγάλες ειδικά σε μία εποχή που το ποσοστό των οικογενειών στην Ελλάδα που ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας αυξάνεται ραγδαία.
Σε ότι αφορά το χώρο του τραγουδιού, πλέον στις μέρες έχουν γίνει μόδα οι διαγωνισμοί τύπου ριάλιτι. Οι υποψήφιοι για κάθε τέτοιο τηλεπαιχνίδι, είναι κάθε φορά χιλιάδες νέοι «που κυνηγούν το όνειρο τους», όπως δηλώνουν.... Διαγωνίζονται για κάποιο χρονικό διάστημα τόσο με τους υπόλοιπους υποψήφιους, όσο και με το μεγάλο στοίχημα για να κερδίσουν την συμπάθεια και την ψήφο του κοινού μέσα από εβδομαδιαία live shows. Όπως είναι επακόλουθο, τις περισσότερες φορές κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να παραμείνουν στην επικαιρότητα καταλήγοντας να γίνονται έρμαια της ξαφνικής διασημότητας που αποκτούν. Στο τέλος όμως, αναμφισβήτητος νικητής του παιχνιδιού είναι η υψηλή τηλεθέαση και οι εφήμερες δουλειές που τους υπόσχονται οι δισκογραφικές εταιρίες..
Τα παραδείγματα είναι πολλά και τα βλέπουμε κάθε μέρα στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Αφού στην εποχή που διανύουμε, οι "φορείς της τέχνης" μέσω από τους οποίους μπορούν οι νέοι να εκφραστούν (θέατρο, τηλεόραση, τραγούδι και λιγότερο ο κινηματογράφος και το ραδιόφωνο) δεν προωθούν την ποιότητα αλλά ζητούν οτιδήποτε το εμπορικό, κλείνοντας έτσι τις πόρτες στο "νέο αίμα" που έχει κάτι να προσφέρει στο χώρο της τέχνης. Μήπως πρέπει λοιπόν, οι αρμόδιοι γι αυτό το θέμα να σκεφτούν την πραγματικότητα πιο ρεαλιστικά και να "ανοίξουν" την κλειστή αυτή πόρτα, δίνοντας τους έτσι την ευκαιρία να "ανέβουν την σκάλα" που υπάρχει από πίσω;;
Παντινάκη Κατερίνα
Εφημερίδα «Πρώτη» του νομού Ηλείας 18 Ιανουαρίου 2009
