Γράφει η ΠΑΝΤΙΝΑΚΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Οσο κι αν εκσυγχρονίζεται ο κόσμος μας αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πράγματα και φαινόμενα που ταλανίζουν την κοινωνία. Η φτώχεια είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που οξύνεται τα τελευταία χρόνια και δίνει την πιο άσχημη νότα σε πολλές χώρες (αν όχι όλες) της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Δυστυχώς ο αριθμός των παιδιών που μεγαλώνουν μέσα στη φτώχεια είναι τρομακτικά μεγάλος. Αυτό συνεπάγεται άθλιες συνθήκες διαβίωσης, έντονο αίσθημα πείνας, το οποίο καταλήγει τις περισσότερες φορές στον θάνατο. Ακόμη, δεν είναι λίγα τα παιδιά, τα οποία λόγω της φτώχειας μεταναστεύουν σε άλλες χώρες και αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο πολλές φορές πέφτουν θύματα της παιδεραστίας.
Οσο οξύμωρο κι αν ακούγεται η Ευρώπη είναι μία πλούσια ήπειρος με πολλά φτωχά παιδιά. Στατιστικά στην Ευρώπη 78 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, εκ των οποίων τα 19 εκατομμύρια αποτελούνται από παιδιά. Το ποσοστό αυτό είναι τρομακτικό, αν αναλογισθεί κανείς ότι οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης γνωρίζουν εδώ και πολλά χρόνια άνθηση σε όλους τους τομείς, συγκριτικά πάντα με τις χώρες του τρίτου κόσμου.
Το εύλογο ερώτημα στο κοινωνικό αυτό φαινόμενο είναι τι μπορεί να κάνει η Ευρώπη προκειμένου να καταπολεμήσει τη φτώχεια και να προσφέρει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στα παιδιά της. Συνθήκες που πρέπει να ζουν, έτσι όπως αξίζει σε κάθε παιδί που κάνει τα «πρώτα βήματα» για να ενταχθεί στην «κοινωνία των μεγάλων».
Πώς γίνεται, όμως, μία τόση πλούσια ήπειρος να έχει τόσα φτωχά παιδιά;
Σύμφωνα με κάποιους το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει λόγω ιδεολογίας. Οι άνθρωποι έχουν μάθει να ζουν με τον διαχωρισμό των κοινωνικών στρωμάτων και με τη σκέψη της κατηγοριοποίησης των πολιτών. Για αυτούς, πάντα θα υπάρχουν οι πλούσιοι και οι φτωχοί.
Ενα άλλο σημαντικό πρόβλημα είναι ότι παρά τις προσπάθειες των ειδικών να προσφέρουν μέσα από κοινωνικές υπηρεσίες για την εξάλειψη της φτώχειας στέκεται πάντα εμπόδιο το φορολογικό υπόβαθρο, αφού δεν στηρίζεται από το εκάστοτε κράτος σχεδόν ποτέ. Δεν είναι λίγοι βέβαια οι εθελοντές πολίτες οι οποίοι προσπαθούν με τον τρόπο τους να αποτρέψουν έστω και λίγο την κατάσταση. Φιλανθρωπικά ιδρύματα, κοινωνική πρόνοια, ενώ εξίσου μεγάλο έργο έχει προσφέρει και η εκκλησία.
Σύμφωνα με κάποιους ειδικούς είναι πολύ πιθανόν να βιώσουμε όλοι τη φτώχεια τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας. Αυτό βέβαια προϋποθέτει περισσότερες πιθανότητες για τις οικογένειες με παιδιά, τις μονογονεϊκές οικογένειες, τους ηλικιωμένους και τους μετανάστες. Προκειμένου μία οικογένεια να μπορέσει να επιβιώσει με αξιοπρέπεια και να μπορέσει να παρέχει στα παιδιά της στοιχειώδη μόρφωση, πρέπει να έχει σταθερό εισόδημα.
Η εμφάνιση της ένδειας δεν αποτελεί πλέον χαρακτηριστικό των χωρών του τρίτου κόσμου, άλλα έχει περάσει ήδη δυναμικά και το κατώφλι της Ευρώπης. Στατιστικά, το 17% του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ άλλα 85 εκατομμύρια ανθρώπων απειλούνται άμεσα από την εμφάνισή της. Το χειρότερο, ωστόσο, είναι ότι τείνει να γίνει καθημερινό φαινόμενο.
Πραγματικά, σφίγγεται η καρδιά σου, όταν συναντάς ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για λίγο φαγητό αλλά και μικρά παιδιά στα φανάρια ζητιανεύοντας λίγα ευρώ από τους επιβάτες των αυτοκινήτων σε ημερήσια βάση. Ακόμη και οι ηλικιωμένοι άνθρωποι, που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να είναι συνταξιούχοι και να ζουν αξιοπρεπώς, δεν είναι λίγες οι φορές που τους συναντάς ως μικροπωλητές, γυρίζοντας στην πόλη. Για κάποιους, οι εικόνες αυτές περνούν αδιάφορα από τα μάτια τους, ενώ λένε χαρακτηριστικά ότι είναι «απλές καθημερινές εικόνες».
«ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ!»
Με το σύνθημα «σταματήστε τη φτώχεια τώρα» η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κήρυξε την έναρξη του ευρωπαϊκού έτους 2010 για την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Η εν λόγω εκστρατεία στοχεύει να θέσει την καταπολέμηση της φτώχειας που επηρεάζει έναν στους έξι ευρωπαίους, στο προσκήνιο της ευρωπαϊκής ένωσης κατά τη διάρκεια του 2010. Προσφέρεται ακόμη ένα πλαίσιο μέσω του οποίου τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα καταφέρουν να αναπτύξουν δικές τους προτεραιότητες και στρατηγικές. Το πλαίσιο αυτό λαμβάνει υπόψη την πολυδιάστατη φύση της φτώχειας και εστιάζει συγκεκριμένα στην εξάλειψη της οικογενειακής φτώχειας, στη διευκόλυνση πρόσβασης στην εκπαίδευση και στην απασχόληση, αλλά και στην προώθηση της κοινωνικής ενσωμάτωσης των ευάλωτων ομάδων.
Τα κοινωνικά στρώματα και οι κοινωνικές ανακατατάξεις, συνεπάγονται αναμφισβήτητα τον κοινωνικό ρατσισμό. Συχνό φαινόμενο είναι, οι οικογένειες με χαμηλό εισόδημα, να παραγκωνίζονται από το κράτος και να απαξιώνονται κάποιες φορές με τον χειρότερο τρόπο από τους συμπολίτες τους. Βέβαια, τα εύκολα θύματα δεν είναι άλλα από τα παιδιά, για τα οποία είναι υπεύθυνος ο λαχνός της γέννησης τους. Δυστυχώς, έρευνες έχουν δείξει ότι η παιδική φτώχεια οδηγεί στην ενήλικη φτώχεια. Η τελευταία συνδέεται άμεσα με την ανεργία, ανοίγοντας έτσι ένα μεγάλο κεφάλαιο για τα προβλήματα που συναντάμε στην Ευρώπη.
Είναι γεγονός ότι η ανεργία στην Ευρωζώνη καλπάζει τα τελευταία χρόνια. Συγκεκριμένα, σταθεροποιήθηκε στο 10%, ενώ οι οικονομικά εξοστρακισμένοι είναι 35.000 περισσότεροι, σε σχέση με τον περασμένο Απρίλιο. Ρεκόρ ανεργίας ωστόσο κατέχει η Ισπανία, αφού το ποσοστό των ανέργων της στους νέους αγγίζει το 40%. Μάστιγα αποτελεί ακόμη και για τη Λετονία, με ποσοστό ανεργίας στους νέους 22%, ενώ ακολουθούν η Ελλάδα με 12,1%, η Κύπρος με 6,1%, η Αυστρία με 5,4% και η Ολλανδία με 4%.
Η διεθνής οικονομική κρίση την οποία διανύουμε, είναι αναμφισβήτητα ιστορικών διαστάσεων. Η φτώχεια και κατά συνέπεια η ανεργία εξαπλώνονται σαν πανδημία. Μια πανδημία, ωστόσο, που έχει σαν επίκεντρο την κρίση στην απασχόληση, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, κόβοντας τους έτσι την ελπίδα όχι μόνο για την επαγγελματική καριέρα που όλοι ονειρεύονται, αλλά και τα φτερά τους για να κατακτήσουν το αύριο. Ενα αύριο, που ο καθένας από αυτούς έχει ξεχωριστά πλάσει στο μυαλό του και θέλει να πραγματοποιήσει.
Αναδημοσίευση από τα "Χανιώτικα Νέα"
01.02.2011
